خبرگزاری فارس: اهمیت فیلم «پایان‌نامه» از آن جهت است که بسیاری از مهمترین وقایعی که در این سی ساله بر ملت ایران رخ داده است، به‏دلیل تعلل و انفعال هنرمندان سینما و تلویزیون از اذهان عمومی پاک شده و تنها در کتاب‌های پژوهشی می‌توان از آن ردی گرفت.

«پایان‌نامه» یک اتفاق در سینمای ایران است از آن جهت که کارگردان آن سوژه‌ای را برای فیلم خود انتخاب کرده است که هنوز بوی تعفن آن به مشام می‌رسد و در این فضا ساختن فیلمی که بتواند وقایع دوران بعد انتخابات را نشان دهند، شجاعت زیادی را می‌طلبد.

وقایعی که در زمان ساخت این فیلم رخ داد و برخی فشارهای جانبی که باعث انصراف دو تن از بازیگران مشهور فیلم شد؛ بیانگر این است «پایان‌نامه» یک فیلم صرفاً سیاسی نیست. این فیلم با هدف آگاه‌سازی توده مردم ساخته شده و تاثیر آن را باید در آینده دید.

اهمیت فیلمی مثل «پایان‌نامه» از آن جهت است که بسیاری از مهمترین وقایعی که در این سی ساله بر ملت ایران رخ داده است به دلیل تعلل و انفعال هنرمندان سینما و تلویزیون از اذهان عمومی پاک شده و تنها در کتابهای پژوهشی می‌توان از آن ردی گرفت. «پایان‌نامه» با اهمیت درک شرایط با توسل به واقعیاتی که از سوی دشمنان ایران برای این ممکلت تدارک دیده‌اند، ساخته شده است و با بستری دراماتیک سعی دارد که نشان دهد فتنه ۸۸ تنها خیال و توهم عده‌ای طرفدار نظام اسلامی نیست بلکه مواردی است که بارها از زبان سیاست‎مداران غربی شنیده شده است.

«پایان‌نامه» فیلمی است که با صراحت تمام به نقش عوامل داخلی در فتنه۸۸ اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که عده‌ای با پول این مردم برای متزلزل ساختن نظام سیاسی جمهوری اسلامی می‌کوشند و با مصونیتی که دارند کسی جلودار آنها نیست. در این فیلم می‌بینیم که عوامل فتنه به کسانی که از رازشان باخبر باشند، رحم نمی‌کنند و آنان را قربانی اهداف سیاسی خود می‌کنند. البته فیلم یک‎طرفه به قاضی نمی‌رود و مشاجراتی که شخصیت های فیلم با یکدیگر بر سر موضوع انتخابات دارند حرف‌های گروه معترض را بیان می‌کند و البته پاسخ‌های منطقی و طنزآلودی هم به آن می‌دهد و در صدد بیان مطالبی است که بیننده تمام آن مسائل را در پیرامون خود دیده و حالا قرار است نقش آن را بر پرده سینما ببیند و بسیار واضح است که عده‌ای با آن مخالفت کنند چون علایق و سلایق خود را نمی‌توانند در این فیلم پیدا کنند.

«پایان‌نامه» فیلمی است سیاسی و صراحت کلام دارد. کارگردان آن با صراحت دیدگاه خود را بیان کرده است و این مسئله خود نشان می‌دهد که وی جرأت آن را دارد که فیلم سیاسی بسازد و از آن دفاع کند. این فیلم را عقیده خود بداند و بر آن تاکید کند. این همه شجاعت از جوانی که تنها ۲۸ سال دارد قابل تحسین است؛ آن هم در شرایطی که بدانی سینمای ایران به صورت محفلی اداره می‌شود و هرگونه ساز ناکوک با بدنه سینما که خود بعضا در زمره اذناب فتنه۸۸ بودند چه عواقبی را بر عهده دارد.

کلاهداری را باید تحسین کرد چرا که از فیلم خود دفاع می‌کند و آن را فیلم خود می‌داند، به‏خلاف کارگردان باسابقه‌ای که بعد از سالها وقت تلف کردن و صرف دو میلیارد پول حاضر نمی‌شود بگوید من فیلم «فرزند صبح» را ساختم و صراحتا از قبول مسئولیت درباره شبه‌فیلم خود شانه خالی می‌کند.

«از سال آینده باید قبل از برگزاری جشنواره یک دوره کلاس آموزش دیدن فیلم برای منتقدان و روزنامه‌نگاران برگزار شود تا در حین دیدن فیلم از خود صدای حیوانات و وحوش را ساطع نکنند» این جمله‌ای بود که محمود گبرلو مدیر نشست نقد و بررسی فیلم «پایان‌نامه» از روی کاغذ به نقل از یکی از حضار خواند و به صورت کلی فضای حاکم بر نمایش فیلم را نشان داد.

برخی هنرمندان، خبرنگاران، منتقدان و بسیاری از عوامل بی‌ربط با حوزه خبر شب گذشته در سالن برج میلاد حرکاتی را از خود بروز دادند که به نظر می‌رسد باید برای استفاده از نام خبرنگار و روزنامه‌نگار برای برخی افراد ابا کرد. اینان که به ظاهر جمع برگزیده رسانه بودند، کاری ‌کردند که فضای سالن سینما با خیمه سیرک و باغ‌وحش مشتبه شود.

باید تاسف خورد به حال افرادی که فیلم سیاسی را فقط مطابق با سلیقه خود می‌پسندند و هر آنچه مخالف نظر آنان باشد، محکوم به هو شدن و فحش خوردن است تا دیگر کسی از اهالی سینمای روشنفکرزده هوس نکند مظلومیت نظام اسلامی را به تصویر بکشد.

–

یادداشت از: مصطفی وثوق‌کیا